Στις 31 Μαρτίου του 1982 οι 5.000 περίπου φίλαθλοι που κατευθύνθηκαν στο στάδιο Αλκαζάρ για να παρακολουθήσουν τον αγώνα κυπέλλου ΑΕΛ - Διαγόρας είδαν με έκπληξη τους φρεσκοβαμμένους τοίχους του σταδίου γεμάτους με συνθήματα. Αυτό το πρωτόγνωρο θέαμα που τους γέμισε με απορία ήταν στην πραγματικότητα η πρώτη δημοσιοποίηση της ύπαρξης των οργανωμένων οπαδών της ΑΕΛ με το όνομα Monsters.
Οι Μonsters γεννήθηκαν από την επιθυμία μιας δραστήριας ομάδας νεαρών οπαδών να γίνει το Αλκαζάρ αληθινή καυτή έδρα για κάθε αντίπαλο και ο 12ος παίκτης της ΑΕΛ. Άλλωστε, μερικά από τα συνθήματα που είχαν γραφτεί τότε ήταν: "ΛΑΡΙΣΑΙΟΙ ΚΑΝΤΕ ΕΔΡΑ ΤΟ ΑΛΚΑΖΑΡ", "ALKAZAR THE HELL" και "ΟΧΙ ΒΙΑ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ - ΕΔΩ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΣΑΣ - ΜΟNSTERS".
Σε εκείνο τον αγώνα, 30 περίπου άτομα κατέλαβαν θέση στην τότε ΘΥΡΑ Δ και μετέπειτα ηρωική ΘΥΡΑ-1.
Ο πρωταρχικός αυτός πυρήνας των Monsters, ήταν στην πραγματικότητα μια μεγάλη παρέα από νεαρούς πρώην "ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΕΣ" που διαφωνούσαν με την πεπαλαιωμένη πια αντίληψη των "ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΩΝ" στο γήπεδο και ακολουθώντας τις τάσεις της εποχής αποσχίστηκαν για να προχωρήσουν στην δημιουργία μιας θερμής ολοζώντανης κερκίδας στο ένα πέταλο του Αλκαζάρ, σύμφωνα με την παράδοση, των αγγλικών σκληροπυρηνικών κερκίδων. Λίγα εικοσιτετράωρα από εκείνο το παιχνίδι της πρώτης παρουσίας, η μεγάλη παρέα πέρασε μια ολόκληρη νύχτα πάνω από ένα λεξικό, αναζητώντας το κατάλληλο όνομα που εμπνεύστηκε τελικά από μία… παιδική σειρά της τηλεόρασης.
Μετά από εκείνο το παιχνίδι, με κοινή συνεισφορά χρημάτων, αγοράζονται υφάσματα και χρώματα και αρχίζει η κατασκευή των πρώτων πανό. Ανάμεσα στα άλλα φτιάχνεται και το πρώτο μεγάλο πανό με το σήμα της νίκης (εμπνευσμένο από τα σύμβολα της προεκλογικής εκστρατείας των σοσιαλιστών του Μιτεράν τότε και παραλλαγμένο για τις ανάγκες της εξέδρας) που θα κρεμαστεί για χρόνια στο μεγάλο κάγκελο της εισόδου της Θύρας Δ σημαδεύοντας ανεξίτηλα την όψη της κερκίδας των Monsters και την ιστορία της. Παράλληλα, αρχίζει η στρατολόγηση "μονστεράδων" από στόμα σε στόμα, ενώ εκείνες τις μέρες γίνεται και μια συνάντηση στα γραφεία των "Ιερολοχιτών", για τη μεταφορά όλων των φανατικών οπαδών στη Θύρα Α΄, η οποία είναι επεισοδιακή και τελειώνει με συμπλοκή.
Η πρώτη δυναμική εμφάνιση με αρκετό κόσμο και πανό, γίνεται ακριβώς δέκα μέρες μετά από εκείνη τη συγκρατημένη εμφάνιση, στον αγώνα ΑΕΛ - ΑΕΚ στις 11 Απριλίου του ΄82. Από εκεί και πέρα οι Monsters θ' αρχίσουν να γιγαντώνονται μέρα με τη μέρα. Πρόθεση ήταν τότε ο σύνδεσμος να λειτουργεί τελείως ελευθεριακά, χωρίς καταστατικά και πρωτοδικεία, χωρίς επίσημα γραφεία. Όλα θα γίνονταν στη βάση της ελεύθερης χωρίς όρους συμμετοχής όσων αγαπούσαν αληθινά την ΑΕΛ και πίστευαν ότι οι Monsters θα βοηθούσαν αυτή την ομάδα.
Οι συγκεντρώσεις, η διανομή εισιτηρίων, οι δηλώσεις συμμετοχής για τους εκτός έδρας αγώνες, όλα γίνονταν συνήθως στο δικαστικό μέγαρο, στον πεζόδρομο. Εκείνη την εποχή καθιερώθηκαν οι συγκεντρώσεις και πορείες κάθε Κυριακή μεσημέρι πριν τον αγώνα, πρώτα προς το ξενοδοχείο της ΑΕΛ και μετά στο Αλκαζάρ.
Η γιγάντωση του ονόματος των Monsters και η διεύρυνση του αριθμού τους ήταν απολύτως ανάλογη με την πορεία της μεγάλης ΑΕΛ, της δεκαετίας του '80 και δίπλα της κάθε φορά που χρειάστηκε.
Από τις δύο πρώτες της συμμετοχές σε τελικούς κυπέλλου το '82 και το '84, από την απίστευτη πορεία μέχρι τους 8 του κυπέλλου κυπελλούχων αλλά και την κατάκτηση του τίτλου του κυπέλλου στην Ελλάδα το '85 μέχρι την ξέφρενη πορεία προς τον ιστορικό τίτλο την περίοδο '87-'88, τα βυσσινί καραβάνια οργώνουν τον ελλαδικό χώρο και έχουν και μνημειώδεις παρουσίες στην Ευρώπη. Οι Monsters πρωτοστατούν και στην μεγάλη εξέγερση τον Μάρτιο του '88 το απίστευτο κατόρθωμα να καμαρώσουν την επαρχιώτισσα "βασίλισσά" τους στο θρόνο του τίτλου. Σε όλη αυτή την φρενήρη πορεία προς τη δόξα προηγήθηκαν μνημειώδεις σε όγκο εκδρομές σε όλη την Ελλάδα με αποκορύφωμα αυτές στη Βέροια, τις Σέρρες και τέλος στη Λιβαδειά όταν, ένα ναυλωμένο τραίνο μετέφερε 3.000 Λαρισαίους που διέσχισαν με τα πόδια όλη τη διαδρομή από το σταθμό της Λιβαδειάς μέχρι το γήπεδο. Όμως και στη μοναδική παρουσία της ΑΕΛ στο κύπελλο πρωταθλητριών με αντίπαλο την ελβετική ΞΑΜΑΞ οι Monsters κλέβουν την παράσταση κάνοντας αληθινή κατάληψη στο "Neuchatel" βάζοντας πραγματικά φωτιά στις εξέδρες.
Την περίοδο '90-'91 που η ΑΕΛ αντιμετωπίζει για πρώτη φορά το φάσμα του υποβιβασμού στη Β' Εθνική λόγω ενός πολύ άσχημου πρώτου γύρου, ο κόσμος στέκεται για άλλη μία φορά στο ύψος των περιστάσεων τόσο μέσα στο Αλκαζάρ όσο και μακριά από αυτό με συγκλονιστικές εκδρομές και παρουσίες. Πριν όμως προλάβει να ηρεμήσει απολαμβάνοντας την σωτηρία της ομάδας, βρίσκεται αντιμέτωπος με την επικείμενη πώληση του Βασίλη Καραπιάλη το Καλοκαίρι του '91. Οι Monsters αναλαμβάνουν δράση ξανά κόντρα στη διοίκηση Σαμαρά τότε και οι αντιδράσεις κορυφώνονται με την κατάληψη των γραφείων της ΠΑΕ. Και ενώ ο πόλεμος μοιάζει να κερδίζεται, μια περίεργη ιστορία που διαδραματίζεται την τελευταία ημέρα της μεταγραφικής περιόδου στέλνει τον Καραπιάλη στο λιμάνι και ένα πρωτόγνωρο αίσθημα προδοσίας σε όλο τον φίλαθλο κόσμο. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο χαστούκι που δέχτηκε ποτέ και ο απόηχός του δηλητηρίασε και τους Monsters διχάζοντας και αποδυναμώνοντας την μάζα που ήταν μέχρι τότε.
Στην αγωνιστική και οργανωτική παρακμή της ΑΕΛ που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια, ο σύνδεσμος (ακόμα "λειτουργώντας" στα ελευθεριακά πρότυπα εκείνου του γενναίου ξεκινήματος) αλλά και γενικότερα ο κόσμος της ομάδας γεύτηκε όλα τα σκαμπανεβάσματα από κοντά μη θέλοντας να πιστέψει αυτό που έβλεπα αργά - αργά να έρχεται χρόνο με το χρόνο. Δυστυχώς, τέλος Μαΐου του '96 η ΑΕΛ υποβιβάζεται στη Β΄ εθνική κατηγορία και μαζί με ολόκληρη τη Λάρισα, δακρύζουν και οι ηρωικοί εκδρομείς των Monsters μουσκεμένοι στη βροχερή Τούμπα στο τελευταίο παιχνίδι εκείνης της περιόδου.
Η πρώτη χρονιά στη Β' κατηγορία δεν έφερε την άμεση επάνοδο στην μεγάλη κατηγορία και ο κόσμος - οργανωμένοι και μη - δέχτηκε άλλη μία απογοήτευση. Όμως η επόμενη χρονιά μαζί με τη διαρκή διάβρωση από το ιδιοκτησιακό καθεστώς Παπανικολάου έφερε και την αφύπνιση του κόσμου. Στις 13 Νοεμβρίου στο Champions Club γίνεται μια κρίσιμη συγκέντρωση οπαδών της ΑΕΛ με σκοπό την επίσημη ίδρυση ενός νέου συνδέσμου αποφασισμένου για όλα αλλά και εκσυγχρονισμένου. Στη συγκέντρωση υπήρχαν πολλά μέλη των Monsters της δεκαετίας του '80 αλλά και νεώτεροι οπαδοί, θαμώνες της Θύρας 1. Την περίοδο εκείνη το όνομα Monsters είχε γίνει ένα μακρινό φάντασμα, μια παράξενη συνήθεια και μια ιστορική ανοχή. Εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ η απόφαση που πάρθηκε ομόφωνα ήταν να μη χαθεί το ιστορικό όνομα.Αυτός ο νέος σύνδεσμος που ήδη βρισκόταν στα σκαριά θα είχε επιτέλους τα δικά του γραφεία, το δικό του καταστατικό, θα ήταν αναγνωρισμένος από το Πρωτοδικείο και αναβαθμισμένος σε όλα τα επίπεδα, όμως θα είχε και το ιστορικό όνομα Monsters.
Ο σύνδεσμος κινήθηκε γοργά σε πολλά μέτωπα : το πρώτο ήταν η διοργάνωση εκδρομών με στόχο η ομάδα να έχει συμπαράσταση σε κάθε αγώνα μακριά από το Αλκαζάρ και μέχρι σήμερα τα αποτελέσματα είναι περισσότερο από ικανοποιητικά.
Παράλληλα φρόντισε για τη συλλογή αρχειακού υλικού αλλά και την παραγωγή δικών του προϊόντων με κύριο στόχο την προάσπιση του ονόματος και της ιστορίας της ΑΕΛ. Τέλος δεν δίστασε - με δεδομένο τις κρίσιμες περιστάσεις των τελευταίων χρόνων για την ομάδα - να κοντραριστεί με ανθρώπους που υπονόμευαν το συμφέρον της ΑΕΛ ξεκινώντας από τον πρώην ιδιοκτήτη Νίκο Παπανικολάου μέχρι και επίδοξους αγοραστές - φαντάσματα, εκπροσώπους των τοπικών αρχών και άλλα δημόσια πρόσωπα με ύποπτους ρόλους.
Κρίθηκε συχνά με αυστηρότητα γιατί είχε την τόλμη να δημοσιοποιήσει τις θέσεις του ή να δράσει αναλόγως. Πολέμησε με κάθε μέσο ακόμα και σε υποθέσεις που φαίνονταν από την αρχή χαμένες όπως η έξωση των συνδεσμιτών από την ιστορική Θύρα 1 τον Απρίλιο του '98 από την αστυνομική διεύθυνση της πόλης.
Κόντρα στο μεγαλύτερο χτύπημα για την ιστορία της ΑΕΛ, την πτώση στην Γ' Εθνική το Καλοκαίρι του 2001, έμεινε ζωντανός και συνεχίζει να παλεύει μέχρι σήμερα με ένα και μοναδικό στόχο: να ξαναδεί την ΑΕΛ μεγάλη …
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ
Ο σύνδεσμος πέρα από τις πρωτοβουλίες που πήρε κατά καιρούς με σκοπό να βοηθήσει την ομάδα σε εποχές διοικητικής ανυπαρξίας, διοργάνωσε και κάποιες εκδηλώσεις με σκοπό να τιμήσει πρόσωπα ή γεγονότα που σημάδεψαν και καθόρισαν την ιστορία της Α.Ε.Λ. Μέσα στον πρώτο χρόνο λειτουργίας του ήρθε και το πρώτο μεγάλο ερέθισμα για μια τέτοια εκδήλωση και αυτό ήταν η συμπλήρωση 10 χρόνων από την κατάκτηση του πρωταθλήματος την 1η Μαΐου 1988.Ο σύνδεσμος απεύθυνε μέσω του τύπου ανοιχτή πρόσκληση σε όλους όσους ένιωθαν την ανάγκη να συμμετέχουν στη γιορτή αυτής της επετείου αντί να εκδράμουν λόγω της ημέρας σε κάποια κοντινή παραλία.
Οι προετοιμασίες ξεκίνησαν από νωρίς το απόγευμα: μεγάλα πανό κρεμάστηκαν στην πρόσοψη των γραφείων ενώ στο εσωτερικό του συνδέσμου τοποθετήθηκαν πολλές συλλεκτικές φανέλες της ομάδας από διάφορες περιόδους. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκλονιστική, τα γραφεία γέμισαν ασφυκτικά ενώ πολλοί έμειναν έξω από αυτά. Από την πρωταθλήτρια του '88 το "παρόν" έδωσε ο Θόδωρος Βουτυρίτσας ενώ από την ομάδα εκείνης της εποχής στην εκδήλωση βρέθηκαν οι Κώστας Κατσάρας και Δημήτρης Αβραμούλης. Στο κύριο μέρος της εκδήλωσης έγινε προβoλή εκτεταμένων στιγμιότυπων από τη φρενήρη πορεία της πρωταθλήτριας ΑΕΛ, ενώ ο Θοδωρής Βουτυρίτσας μέσα σε αποθέωση έκοψε την τούρτα της επετείου. Ο προπονητής της πρωταθλήτριας Γιάτσεκ Γκμοχ έστειλε ανθοδέσμη ενώ το τηλεφώνημά του στα γραφεία στη διάρκεια της εκδήλωσης και υπό τους ήχους των συνθημάτων φόρτισε περισσότερο την ατμόσφαιρα…
krunic.jpgΣχεδόν ένα μήνα αργότερα, τον Ιούνιο του '98 ολοκληρώνεται ο πρώτος διαγωνισμός του συνδέσμου για την ανάδειξη του κορυφαίου ποδοσφαιριστή της περιόδου με νικητή τον Σίμο Κρούνιτς. Ακολουθεί εκδήλωση στα γραφεία με καλεσμένο τον ποδοσφαιριστή παρουσία πολλών φιλάθλων. Ο ιδιαίτερα αγαπητός στον κόσμο της Λάρισας Σίμο Κρούνιτς συγκινημένος από την τιμή που του γίνεται παραλαμβάνει το έπαθλο του κορυφαίου ποδοσφαιριστή, μια ανθοδέσμη και το πρώτο επίσημο μπλουζάκι του συνδέσμου που είχε κυκλοφορήσει λίγες μέρες πριν. Αξιοσημείωτη είναι η πίεση που ασκείται στον ποδοσφαιριστή να παραμείνει στην ομάδα με δεδομένη την ασυνέπεια του καθεστώτος Παπανικολάου. Τελικά ο Σίμο Κρούνιτς σύντομα θα αποτελέσει παρελθόν για την Α.Ε.Λ. και δεν θα είναι ο μόνος από τους εκλεκτούς των φιλάθλων… Περίπου ένα χρόνο αργότερα ολοκληρώνεται ο δεύτερος διαγωνισμός του συνδέσμου για την ανάδειξη του κορυφαίου ποδοσφαιριστή της περιόδου κι αυτή τη φορά έχουμε ισοβαθμία με τους Δημήτρη Αβραμούλη και Χρόνη Καλλιγά να αποτελούν τους εκλεκτούς του κόσμου. Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη χρονική στιγμή για την ΑΕΛ με το καθεστώς Παπανικολάου να έχει χάσει εντελώς τον έλεγχο όμως τον ίδιο να επιμένει πως δεν αποχωρεί χωρίς να πουλήσει. Η εκδήλωση που γίνεται στις 28 Μαΐου είναι λιτή και κάτω από το βάρος των δυσμενών εξελίξεων. Αυτή τη φορά δεν υπάρχουν πιέσεις στους ποδοσφαιριστές καθώς έχουν ήδη φανερώσει τα σχέδια αποχώρησης: μάλιστα η απονομή καθυστερεί χαρακτηριστικά καθώς ο Καλλιγάς έρχεται κατευθείαν στα γραφεία επιστρέφοντας από την Αθήνα όπου βρέθηκε για αναζήτηση νέας ομάδας.
Οι δύο νικητές παραλαμβάνουν τις τιμητικές πλακέτες, τα κασκόλ καθώς και τις νέες μπλούζες του συνδέσμου και ευχαριστώντας τον κόσμο για τη διάκριση εύχονται καλύτερες μέρες για την ΑΕΛ. Είναι η δύση της εποχής Παπανικολάου και οι πρώτες φήμες για τον ερχομό του Μπατατούδη ενώ για άλλη μια φορά οι επιλογές του φίλαθλου κόσμου δεν θα περιλαμβάνονται στο νέο ξεκίνημα. Περίπου τρεις μήνες αργότερα κι ενώ η φημολογία για αλλαγή ιδιοκτησίας έχει ήδη γίνει πραγματικότητα και δρομολογούνται οι εξελίξεις για την εκλογή του νέου διοικητικού σχήματος, ο σύνδεσμος διχασμένος ανάμεσα στην προοπτική του παραρτήματος και στην απουσία εναλλακτικής λύσης αποφασίζει βοηθήσει με κάθε τρόπο την ομάδα κρίνοντας πως η άνοδος στην κατηγορία των μεγάλων και η πλήρης επιστροφή της φίλαθλης μάζας στο γήπεδο θα την απελευθερώσει από τέτοιες απειλές. Έτσι τον Σεπτέμβριο του '99 στα πλαίσια της ανανέωσης στην εικόνα της εξέδρας των οργανωμένων ετοιμάζει τρία νέα μεγάλα εντυπωσιακά πανό. Το τέλος της περιόδου βρίσκει την ομάδα έξω από τους στόχους της ενώ οι σχέσεις φιλάθλων-ποδοσφαιριστών βρίσκονται σε πολύ άσχημο σημείο: αποφασίζεται να μην πραγματοποιηθεί ο καθιερωμένος διαγωνισμός για την ανάδειξη του κορυφαίου ενώ πραγματοποιείται αποχή και στον τελευταίο εντός έδρας αγώνα τοποθετούνται πανό κατά των παικτών και του ιδιοκτησιακού καθεστώτος.
Το απόλυτο ξεγύμνωμα του καθεστώτος Μπατατούδη πραγματοποιείται την περίοδο 2000-01 και οδηγεί την ΑΕΛ στην Γ' εθνική κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία της. Μέσα από τα συντρίμμια και το βαρύ κλίμα του υποβιβασμού επιχειρείται ένα νέο ξεκίνημα με τις εμφανίσεις της στην πρώτη φάση του κυπέλλου ακόμα και κόντρα σε αντιπάλους πολυτελείας όπως ο Ολυμπιακός. Λίγες μέρες πριν την έναρξη του πρωταθλήματος ο σύνδεσμος αποφασίζει να ανταμείψει την μακρόχρονη προσφορά ενός ποδοσφαιριστή χωρίς να μπει σε διαδικασία ψηφοφορίας:
τον Σεπτέμβριο του 2001 ο Βρασίδας Κοντοθανάσης τιμάται από τον σύνδεσμο σε μια εκδήλωση με παρούσα όλη την ομάδα, τον προπονητή και πολλούς φιλάθλους. Μέσα σε κλίμα γενικής αναγνώρισης ο Κοντοθανάσης παραλαμβάνει το έπαθλο και τη νέα μπλούζα του συνδέσμου με το χαρακτηριστικό σύνθημα: "κύπελλο-πρωτάθλημα-υποβιβασμοί, μα η καρδιά μου θα 'ναι πάντα βυσσινί"… Στο τέλος της περιόδου η ΑΕΛ δεν περιλαμβάνεται στην προνομιούχο πεντάδα της ανόδου, οι δικαστικές μάχες για την ένταξη στη διαδικασία ειδικής εκκαθάρισης δείχνουν να την σπρώχνουν στο γκρεμό κι ο Κοντοθανάσης πιστός στην παράδοση όλων αυτών που τιμήθηκαν εγκαταλείπει την ομάδα…
Λίγο πριν την εκπνοή του 2002 κι ενώ η ΑΕΛ έχει ξεκινήσει με έμψυχο δυναμικό ανάγκης το πρωτάθλημα και μια τραβηγμένη τιμωρία που την έχει βάλει σε περιπέτειες για την παραμονή της, ο σύνδεσμος οργανώνει μεγάλη εκδήλωση στο "Β-LIVE", για τη συμπλήρωση 20 χρόνων συνεχούς παρουσίας και συμπαράστασης στην ΑΕΛ.
20 ΧΡΟΝΙΑ ΜONSTERS: Ο ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ
Σε ένα κατάμεστο Β-Live πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 23 Νοεμβρίου η εκδήλωση για τη συμπλήρωση 20 χρόνων παρουσίας του συνδέσμου δίπλα στην αγαπημένη μας ΑΕΛ. Το γνωστό club της πόλης είχε ντυθεί στα βυσσινί -όπως ήταν αναγκαίο άλλωστε- γι' αυτήν την ξεχωριστή γιορτή. Από νωρίς τα μέλη του συνδέσμου που είχαν αναλάβει τη διοργάνωση της εκδήλωσης στόλισαν με κασκόλ και αφίσες τον εσωτερικό χώρο του Β-Live ενώ ένα μεγάλο πανό δέσποζε στη σκηνή. Μετά τις δοκιμές του ήχου για τα δύο groups, τους Denial Price και τους Marathon και την εγκατάσταση των συσκευών για την προβολή του φιλμ που είχε προγραμματιστεί, λίγη ώρα έμεινε για τις τελευταίες λεπτομέρειες και λίγη ηρεμία πριν αρχίσει η προσέλευση του κόσμου. Λίγα λεπτά πριν τις δέκα κι ενώ η ατμόσφαιρα είχε ήδη γίνει ασφυκτική στο club, ακούστηκε η εισαγωγή της εκδήλωσης ντυμένη με υποβλητική μουσική (αποσπάσματα του OST "The last of the mohicans"), που μετέφερε τον μεγάλο πόθο του συνδέσμου: ''να ξαναδούμε την ΑΕΛ μεγάλη"… Ακολούθησε η ορχηστρική εισαγωγή των Denial Price και αμέσως το group πετάχτηκε στη σκηνή και άρχισε να αποδίδει νέα και παλιότερα δικά του τραγούδια παραδοσιακού metal, πιστό πάντα στην κατεύθυνση που είχε όλα αυτά τα χρόνια. Αξιοσημείωτη σίγουρα η παρουσία αρκετών οπαδών του group από την Αθήνα που ταξίδεψαν πολλά χιλιόμετρα αποκλειστικά για να τους δούν ζωντανά και ήταν όλοι ιδιαίτερα εκδηλωτικοί σε όλη τη διάρκεα του live. Λίγο πριν το τέλος του σετ των Denial Price, ένα σύνθημα από τα παλιά σκέπασε κάθε άλλο ήχο στο club καθώς το κοινό υποδεχόταν τον Γιάννη Βαλαώρα που μόλις έμπαινε στο B-Live όπως του άξιζε: ''ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΛΑΩΡΑ"… Λίγα λεπτά μετά έφτασε και ο Γιάννης Γκαλίτσιος που κάθισε δίπλα στον παλιό του συμπαίκτη στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο που είχε προβλέψει ο σύνδεσμος για τα τιμώμενα πρόσωπα και τους επισήμους.
Η ατμόσφαιρα φόρτισε έντονα στη διάρκεια της προβολής του φιλμ με αποσπάσματα της χρυσής πορείας της μεγάλης ΑΕΛ της δεκαετίας του '80 και της παρουσίας του κόσμου τότε αλλά και αργότερα μέχρι σήμερα. Ιστορικά γκόλ της εκπληκτικής τότε ΑΕΛ πανηγυρίστηκαν άλλη μια φορά από όλους μέσα στο B-Live, οι συντονισμένες φωνές θύμισαν γήπεδο και το θερμόμετρο της συγκίνησης ανέβηκε. Μετά την προβολή είχε έρθει η στιγμή των βραβεύσεων. Πρώτα ανέβηκαν στη σκηνή ο Γιάννη Καλαμάρας και ο Θανάσης Αφέντης που θα έκαναν τις απονομές στους Γιάννη Γκαλιτσίο και Γιάννη Βαλαώρα αντίστοιχα. Συγκλονιστική ήταν η στιγμή που ο Θανάσης Αφέντης "έκανε χέρια", μέσα στο B-Live θυμίζοντας στους παλιότερους τις μεγάλες μέρες του Αλκαζάρ όταν η ιεροτελεστία, των χεριών είχε γίνει το σήμα-κατατεθέν του… Αμέσως μετά ο Γιάννης Γκαλίτσιος μέσα σε θύελλα χειροκροτημάτων ανέβηκε στη σκηνή και παρέλαβε το έπαθλο. Λίγες στιγμές αργότερα μετά από ένα σύντομο χαιρετισμό του θρυλικού αμυντικού το σύνθημα "Ηρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα", δόνησε το B-Live και ο μεγάλος άσσος ανέβηκε δίπλα στον παλιό του συμπαίκτη και παρέλαβε το έπαθλο.
Και οι δύο καταχειροκροτήθηκαν καθώς στάθηκαν με τα έπαθλα, τα κασκόλ και τα λάβαρα του συνδέσμου για τις καθιερωμένες φωτογραφίες και ευχήθηκαν αυτό που όλοι μας ποθούμε: να βγει επιτέλους η ομάδα μας από αυτή την εφιαλτική περιπέτεια και να ορθοποδήσει ξανά. Μετά το πέρας των απονομών ακολούθησε ένα χρονικό διάστημα με μουσική. Τέλος το πρόγραμμα έκλεισαν οι Marathon που με κέφι και ενέργεια φρόντισαν να διασκεδάσουν τον κόσμο μέχρι αργά. Η εκδήλωση σαν διοργάνωση ήταν πετυχημένη, χωρίς απρόοπτα και με καλή ροή ενώ η ανταπόκριση του κόσμου ήταν εντυπωσιακή. Ομως το βασικότερο από όλα ήταν το μήνυμα της, ένα μήνυμα εκκωφαντικό και απόλυτο:μέσα στην εξαθλίωση και την εγκατάλειψη η ΑΕΛ είναι ακόμα ζωντανή και θα ορθοποδήσει ξανά γιατί
Η ΑΕΛ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ!
πηγή κειμένου: monsters-larissa.gr